Czy Polacy na emigracji wciąż tęsknią za Polską? Coraz mniej…

Statystyki mówią, że około 30% Polakow nie radzi sobie na emigracji z powodu tęsknoty za rodzina, znajomymi, za znanym i wracają. Potem jednak cześć z nich wyjeżdża z powrotem…

Jak długo jest ciężko na początku? Rok, 2 lata, kiedy budzimy się każdego ranka i wciąż musimy się dobudzić aby przypomnieć sobie szybko gdzie jesteśmy. Wyglądamy za okno i świat jest jednak obcy. Wychodzimy na ulicę i ludzie mówią w nie naszym języku, ale już ich bardzo dobrze rozumiemy.

Kupujemy chleb i zapach wciąż jest inny. Jak długo szukałam w Anglii sensownego chleba, chyba ponad rok… I właściwie już nie wiem czy tak poprostu przyzwyczaiłam się do tego, który lubię teraz czy jednak ten zapach mi przypomina polski chleb w domu. Wciąż kiedy jestem w Polsce, to zawsze wącham polski chleb. I potem pamiętam zapachy. Smaki. Tak mam…

Przez pierwszy rok wydałam fortunę na telefony. Do przyjaciół. Żeby usłyszeć ich głos, żeby uśmierzyć to, że tęskniłam i to aż bolało. Bez ich wsparcia, nie wiem jak by było…. Tego im nigdy nie zapomnę, głaskania mojej głowy przez telefon. Okazało się, że jednak po tylu latach, te przyjaźnie się zmieniły. Części z nich już nie ma, część z nich jest zupełnie inna. Jest mi z tym coraz łatwiej. Powoli godzę się na to.

Każdy powrót do Polski to była taka radość. Leciałam tam jak na skrzydłach. Nie mogłam się doczekać, liczyłam tygodnie, potem dni… I wdychałam to powietrze w Polsce. I wszystkich odwiedzałam, zawsze mnóstwo prezentów, zawsze było strasznie fajnie. Na początku. Potem to wszystko się rozmyło. Próbowałam to kleić, naprawiać, udawać, że się nic nie zmieniło. Nie chciałam aby było inaczej. Chociaż sama wsiąkałam powoli w mój nowy świat, w moje nowe życie. Ale za wszelką cenę chciałam mieć oba. Trzymać dwie sroki za ogon. Bo myślałam, że się da.

Powoli dochodzi do nas, że się nie da. Ze wszystko się zmienia. Tęsknimy za pewna iluzją, której nie ma. Tęsknimy za wyobrażeniem.

Jest tylko jedna rzecz, która się nie zmienia. Że wciąż tak samo, może nawet jeszcze bardziej tęsknię za swoimi rodzicami. Nie mają mnie na wyciągnięcie ręki, ja nie mam ich. Za każdym razem uderza mnie jak bardziej białe są włosy mojego Taty i jak zmienia się twarz mojej Mamy.  

Wciąż kocham jeździć do Polski, teraz przywożę tam moje dziecko. Aby poznało kraj swojej matki, swoich przodków. To są jego korzenie. Ich część. Bo jego kraj jest już tam gdzie się urodził. Teraz moje wizyty w Polsce są inne. Jestem bardziej koneserem drobiazgów, okruchów. Tym bardziej, że Polska się zmienia. Ja też trochę inaczej ten mój kraj pamiętam. Inaczej go widzę. Juz nie mam w sobie takiej zachłanność kiedy tam jestem. Na wszystko… To minęło…

Także zmienia się to jak za tym moim „domem” tęsknię. To już tak nie boli. Już nie tęsknię za wszystkim tak „po całości”. To jest teraz mnóstwo niby małych rzeczy. Mnóstwo obrazów ludzi, miejsc, zapachów. Nie wiedziałam, że tyle siedzi w mojej pamięci, tyle pieczołowicie przechowywanych wspomnień. Za tym tęsknię teraz, za tym co się już nie powtórzy, za tym co nie wróci.

Wciąż wracam do Polski po nowe tęsknoty. Ale już inaczej…