„Bo emigracja to nie jest dramat, to może być jakaś szansa…”

                                       Zdj. Oleg Oprisco

Teraz pamiętam, że lato 2004 roku było tutaj piękne. Wtedy nawet tego nie zauważyłam. Miotałam się w tym nowym miejscu. Nie potrafiłam się kompletnie odnaleźć, wciąż wisząc na telefonie, bądź myśląc czy nie upadłam jednak zbyt mocno na głowę, decydując się na taki krok…

Tyle czasu już minęło. Tyle rzeczy wydarzyło się potem. Wiem tylko, że im bardziej patrzyłam pod nogi, zamiast popatrzeć wokół siebie, tym trudniej mi tutaj było. Zanim nie podniosłam głowy, by popatrzeć przed siebie…

Patrzę na siebie i patrzę na ludzi obok. Słucham i czytam ich historie. Są takie różnorodne. Więcej i bardziej z detalami mówią i piszą kobiety. I tam właśnie widzę, jak stawiają kropkę. Po ostatnim zdaniu. I zaczynają od wielkiej litery nowe zdanie. Ale to jest również nowy rozdział w ich życiu.

Pierwsze co się rzuca w oko w naszych historiach, to to, że na początku wszystko nas prawie przerasta. Nikt się nie spodziewa, że może być tak ciężko. Bo wszystko  jest inaczej. Bo życie jest inne. Bo nie ma już naszej codziennej rutyny, naszych sklepów, naszych ulic, naszej głupiej i wścibskiej sąsiadki, która wiecznie zerka zza firanki. Czasem łapiemy się na tym, że tęsknimy nawet za nią. Właściwie to wszystko stoi na głowie. Moje ciało było tutaj ze mną, a cała reszta czyli głowa czy dusza w Polsce. Przyznaję, trzymałam się jakby pazurami tego co zostało tam… A im dłużej się trzymamy, tym dłużej nie widzimy co jest wokół. Że jest świat obok nas. Że życie się toczy. Że jest tak wiele aby wziąć.

Po każdym powrocie z Polski, przez chyba pierwsze 2 lata, wracałam prawie to punktu wyjścia. Do tej niemożności usadowienia się tutaj. I zajmowało mi ze dwa tygodnie aby przestać się znowu miotać. I popatrzeć przed siebie, zamiast za siebie.

Wyjeżdżamy z Polski z różnych powodów. Często ten wyjazd jest na „nie”, bo nie chcemy, ale tak się złożyło, że nie ma wyjścia. I wtedy trudniej jest zacząć żyć gdzie indziej. Zdaje się, że zamykamy drzwi za sobą. Ale to nieprawda, bo wciąż wisimy na tej cholernej klamce. I nawet nie widzimy, że otwierają się dla nas nowe drzwi. I mogą tam być „cuda na kiju” do wzięcia, ale nie, no przecież trzeba pogadać z przyjaciółką przez 2 godziny, co się tam wydarzyło, kto z kim, dlaczego, po co… Pomimo, że to już nie nasza bajka. Ale tak można długo, setki rozmów telefonicznych, roztrzasanych spraw, z którymi my już nie mamy nic wspólnego. To jest też nasz strach, żeby nie puścić, żeby trzymać dwie sroki za ogon…właściwe jedną srokę, druga siedzi i merda ogonkiem a my nic. Chcemy w pewien sposób asekurować się. Chociaż to nie działa… 

 Zmiana to jest szansa. To może być początek Nowego Życia. Możemy poznać siebie. I zobaczyć swoją Siłę.

Myślę, że kobiety to robią lepiej. Jak już „przekminkują” wszystko, to w końcu wstają i idą… Może czujemy bardziej, że zegar tyka : tik tak, i że już nie ma czasu? Może widzimy w końcu, że tu jesteśmy bardziej wolne, że możemy znacznie więcej? Tylko musimy wyciągnąć rękę i wziąć…