Ja nie miałam prawie nic, moje dziecko ma dużo za dużo…

Miało być o zabawkach. Bo teraz to większość dzieci ma za dużo. Ale byłam w gościach i popatrzyłam się na inne mamy i ich dzieci. I popatrzyłam na siebie i będzie nie tylko o zabawkach…

Coraz częściej sięgam pamięcią do mojego dzieciństwa. Nie tylko dlatego, że się starzeję, ale dlatego, że patrzę na swoje dziecko i to co wokół niego i jak to się różni od czasów mojego dzieciństwa. Przypominam sobie też moje dzieciństwo, bo tyle się mówi, że podejście do wychowania wtedy było tak surowe, dyscyplinowane, zimne… A, że teraz uczymy się na błędach i jesteśmy tak blisko dziecka, dajemy mu o niebo więcej, bo tak lepiej. Bo my dostaliśmy dużo za mało, się mówi. 

Więc w gościach było inne dziecko. Mniej więcej w tym samym wieku co mój gagatek. Piękny dzieciak, na marginesie. Chłopaczek. Zaczyna zerówkę tak jak mój, za parę tygodni. I jego mama wszystkim opowiadała, że jej dziecko sobie poradzi w szkole. Bo od 3 miesiąca życia, bierze go na pływanie. Bo chodzi z nim na piłkę nożną, tenis i na zajęcia muzyczne. Powiedziała ze spędza z nim dużo czasu ucząc go i liczy już do 100, pisze swoje imię, zna literki… Zapytała co ja robię ze swoim? Powiedziałam, że chodzimy na długie spacery, do biblioteki poszperać w książkach, malujemy…

Moje dziecko przyniosło zabawkę, laser Buzza Lightyear – sporo hałasu i światełka błyszczą. Więc chłopczyk podszedł i właściwie wyrwał mojemu dziecku zabawkę. I bawił się nią. Miał się podzielić z jeszcze innym chłopcem, nie chciał. Jego mama go prosiła, nie posłuchał… Bawił się przez 2 godziny, mój gagatek i inny chłopiec też chcieli. Nie dał. W końcu mąż i ojciec mnie wysłał, żeby coś z tym zrobić. Bo ja zrobię to delikatnie. Poprosiłam chłopaczka o zabawkę 3 razy. Za czwartym razem wstałam z bycia w kuckach, już nie patrzyłam mu w oczy i nie prosiłam, tylko z pozycji stojącej, dałam krótki i silny komunikat, że natychmiast zwraca, bo to moje a nie jego. Oddał… Powiedziałam : dziękuję… Zabawka powędrowała do torby.

Pewnie nasze dzieciństwo pod wieloma względami nie było łatwe. Bywało srogo, była dyscyplina, byliśmy karceni dość mocno. Pozostały w nas dziury, które staramy się wypełnić. I teraz naszym dzieciom chcemy to wynagrodzić. Dać im więcej niż my dostaliśmy. Często się obawiam, że dajemy im znacznie za dużo. Nie tylko zabawek. Myślę, że często dając dziecku, chcemy też napełnić siebie. To jest ten błąd. Bo to niemożliwe.

Moje dzieciństwo było takie jakie było. Ja wspominam je dobrze. Miałam dużo wolności. To było to wychowanie „samopas”. Gdzie uczyłam się sama wraz z innymi jak się dzielić z innymi, sama jak walczyć o swoje, gdzie nauczyłam się jak fajnie się nudzić, bo nie miałam dodatkowych zajęć. Miałam dużo czasu. Miałam babcię, z którą chodziłyśmy na dalekie spacery, do lasu, zbierać ślimaki, gałązki, kwiatki… Siedziałam i zajmowałam się sobą jak babcia czy mama gotowała. Nikt nade mną nie skakał. 

Ktoś ostatnio powiedział, że każdemu z nas coś brakuje. Żaden z nas nie dostał od swoich rodziców wszystkiego czego potrzebował. Na poziomie emocjonalnym. Myślę, że jeżeli to w końcu zrozumiem, to moje dziecko będzie miało w końcu mniej zabawek.

Bo ja już ich też nie będę potrzebować. 

Ps. Przed wyjściem zapytałam mamy chłopaczka, czy on już bardzo dobrze pływa i czy nurkuje też? Powiedziała mi, że pływa bardzo słabo, bo wciąż się boi wody… I ona nie rozumie dlaczego, bo ona świetnie pływa. A on po tylu latach wciąż się boi…