Emigracja, samotność i depresja. Tak mi bardzo czegoś brak…

Emigracja sama w sobie jest samotnością. Nawet gdy nie wyjeżdżamy same, tylko z partnerem, mężem, dzieckiem, to i tak to nie będzie buforem w zderzeniu z kompletnie obcą i nową rzeczywistością. Każdy mierzy się z tym sam…

Emigracja i wszystko co jest z tym związane może spowodować, że depresja przyjdzie. Euforia spowodowana zmianą bywa, że trwa krótko, jest jak jednorazowe zachlysniecie i potem jest mniej fajnie. Nikt nie jest przygotowany na emigrację, na samotność w tłumie, na niezrozumiały język, nawet jeżeli wydawałoby się, że go znamy, na tęsknotę za swoim i znanym. Na to, że po jakimś czasie coraz trudniej rozmawia się z rodziną, a dozgonni przyjaciele w Polsce, przestają być dozgonni. I na to, że wszystko jest nieprzewidywalne i nie ma nic stałego przez czas jakiś, bądź przez cały czas. To może się kończyć jakaś chandrą czy inna melancholią. Ale bywa tak, że były już skłonności do depresji, ale w mniej stresujących warunkach, pozostałaby ona w uśpieniu.

Często osoby z depresją się zupełnie nie wyróżniają. Są takie jak inni, wręcz bardziej energetyczne, uśmiechnięte. Nadrabiają miną. Gdy nikt nie patrzy na ich twarzach pojawia się pustka. A gdy są sami to ta cała fasada opada z hukiem i pozostają tylko martwe oczy i twarz bez wyrazu. Często z depresją można funkcjonować, pomimo, że to bardzo trudne. Pomimo, że niewiele się czuje…

Co to jest depresja? Mamy instrument muzyczny, na przykład skrzypce, kiedy struny są odpowiednio naciągniete, można uzyskać fantastyczne dźwięki. Kiedy instrument jest rozstrojony, będzie kakafonia. A kiedy struny są luźne, nie będzie żadnego dźwięku. Będzie to martwy instrument, który nie zareaguje na smyczek. Człowiek, który ma depresję nie reaguje na cokolwiek, co przychodzi do niego z zewnątrz.

Znam jeszcze innym opis depresji. To poczucie, że jest tak trudno utrzymać się na powierzchni wody aby złapać oddech, bo wciąż idziemy pod wodę, a tam nie ma nic. Nic nie widać, nic nie słychać, nic nie czuć… Tylko na powierzchni mamy kontakt z rzeczywistością. Pod powierzchnią jest czarna dziura. Ona nas pochłania i czasami wypluwa. Robimy nadludzki wysiłek aby wystawić głowę i jeszcze raz i jeszcze raz…

Depresja dotyka ciała. Jest to niekończący się skurcz, chroniczne napięcia mięśni, jakby otępienie ciała. Zmienia się sylwetka, czasami nawet proporcje ciała są jakby „zamazane”, bo ciało w tym skurczu nie współpracuje nawet same ze sobą. Jest jakby w kawałkach. Boli, jest napięte, nie reaguje na dotyk, na przyjemność…

A skąd to? W nas jest mnóstwo niezaspokojonych potrzeb z przeszłości : opieki, dotyku, aprobaty, ciepła. Pozostawia to poczucie przerażającej pustki, gdzieś tam w środku. Potem kiedy jesteśmy dorośli mamy ogromny lęk przed samotnością i często dopada nas ten nagły skurcz i to, że nawet nie chce nam się chcieć. I bywa to paraliżujące. I nadludzki wysiłek jest potrzebny aby wstać z łóżka, aby się ubrać, aby popatrzeć na dziecko i się do niego szczerze uśmiechnąć …

Sęk w tym, że wszystko to czego kiedyś nie dostaliśmy nie wróci. Można walić pięściami w już dawno zamknięte drzwi długo. One się nie otworzą.

To wszystko czego potrzebujemy jest w nas. Bardzo głęboko. Trzeba stawić czoła temu brakowi, tej utracie, temu, że tego już nie dostanę, i że to nie wróci. Bez szukania winnych. I dotknąć tych uczuć…

I wtedy sami wypłyniemy na powierzchnię, nawet bez pomocy ramion.