Polskiego emigranta szklanka zawsze w połowie pusta. I wciąż jest nie tak…

Wciąż jest nie tak. Nie tak jak miało być. Nie w tym kolorze. Nie wystarczające duże. Nie pasuje. Cokolwiek by to było. Wieczne niezadowolenie. Wymyśliliśmy sobie inaczej. Serio?! A wiemy chociaż jak miało by być? Co ma nas zadowolić czy może uszczęśliwić? Nie, nie sądzę, wolimy taplać się w znanym, że do dupy jest…

Patrzę też na siebie. Wiecznie coś nie gra. Nie dostrzegam plusów, bo głupi jeden czy dwa minusy rosną i są ogromne i przysłaniają wszystko inne. Ja już mam teraz tylko takie dni, godziny. Te moje „cofki”. Kiedyś tak miałam cały czas.

Czy my w ogóle potrafimy żyć i widzieć szklankę w połowie pełną? I olać to, że szef się znowu krzywi, a inna Polka awansowała, bo nosi mini non stop. Nawet w tej zimnicy! Pipa… A w domu dzieciak znowu kaszle, bo go w tej cholernej szkole przeziębili, co za ludzie! Nauczyciele a nie potrafią zapiąć dzieci zanim wyjdą na przerwę. No i jeszcze Święta idą i znowu tyle kasy pójdzie. No i kartki nie wysłane, znowu ciotka Ryśka będzie truła, że tyle czasu mam, a kartki nie potrafię na czas wypisać. Bo przecież trzeba będzie do niej zadzwonić. Bo Święta, przecież wypada. Muszę. No i się dowiem, że tam takie problemy, tak ciężko, a ja nawet nie przyjechałam z rodziną. Żeby pomóc, żeby zobaczyć jakie jest ciężkie życie. Bo ja już chyba zapomniałam, tam. I ciotka spojrzy na mnie tak, że parę tygodni będę miała znów poczucie winy.

A jak już jest wszystko jakoś tam, to patrzymy w Polską gazetę on-line, no i wtedy to już w ogóle nas ciężka cholera strzela, bo co tam teraz się wyprawia albo wyprawiało to woła o pomstę do nieba. Tylko wziąć kija i jechać i rozgonić to towarzystwo! A może szabla, w końcu zawsze się tłukliśmy, mamy to w kościach.. Co za życie mamy. Zawsze i wszędzie coś. Nie ma spokoju. Nie może być dobrze.

A jak jest już nam jakoś znowu tam w miarę. Jak zapomnimy się znowu na chwilę. To zawsze nam ktoś chętnie przypomni, że życie to nie bajka. Że co? Że dobrze jest? Że szczęście? A Ty wypiłeś coś? Co Ty gazet nie czytasz? Na Facebook nie widziałeś co piszą? Co Ty z rodziną w Polsce nie rozmawiasz? No to ja Ci zaraz wszystko powiem… I dobre samopoczucie, chwilowe zresztą, diabli biorą…

Bo my Polacy tak mamy. W standardowym wyposażeniu. Że nie może być ok. A jeżeli jest dobrze, to sami coś zmajstrujemy na minus, albo popsujemy, albo znajdziemy kogoś kto nam w tym popsuciu pomoże.

Popatrzeć trzeba na naszą historię. Historię Polski. Czy kiedyś było dobrze? Zawsze coś się działo. Zawsze było trudno. Było najzwyczajniej w świecie trudno żyć najzwyklejszym ludziom. Naszym babkom, dziadom… Najazdy, zabory, wojny, wywózki, internowania… I nawet kiedy jest nam lepiej, bo oni chcieli aby ich dzieci czy dzieci ich dzieci mieli lepiej, to jest nam trudno to – lepiej – unieść. Cieszyć się tym. Być w tym. Nie potrafimy się w tym odnaleźć. Tym, że szklanka jest do połowy pełna.

Warto się temu przyjrzeć. Jak patrzymy na nasze dzieci to chcemy dać im więcej, lepiej. Tak samo chcą czy chcieli dla nas nasi rodzice. Nawet jeżeli nie potrafią o tym mówić. Wyrazić tego.

Trochę więcej szczęścia może się zdarzyć każdego dnia.

Bo jeżeli już pokusiliśmy się na taką zmianę jaką jest emigracja, to może też pokusić się i zmienić nasze podejście do życia?

Może zacząć być kolekcjonerem / kolekcjonerką i rozglądać się za perełkami co leżą pod nogami. Każdego dnia parę więcej… Najpierw te malutkie, zwyczajne, z masy perłowej, wydaje się niewiele warte, ale są we wszystkich kolorach tęczy… Piękne…

Ja kolekcjonuję. Powoli. Mam lepsze i gorsze dni…

Trzeba żyć, natychmiast, jest później niż się wydaje… 🌞