Samotność i kobieta. Emigracyjne żony i Matki…

Wyjeżdżamy zagranicę. Mąż dostał pracę. Koledzy pomogli. Pakujemy siebie, dzieci i jedziemy. W nieznane. Wszystko inne, niż było w domu. Ale trzeba tutaj żyć, będzie dobrze. Tylko ja wciąż jestem sama z dziećmi.

Zupełnie nie rozumiem co do mnie mówią. Dlatego łatwiej jest znaleźć polski sklep. Dlatego łatwiej jest zawiesić talerz Polsatu. Część dnia się spędza na telefonie, opowiadając rodzinie i znajomym, że wszystko jest dobrze. Że dzieci idą niedługo do przedszkola czy szkoły. Szybko nauczą się języka. Jak to dzieci. Ja będę miała trochę czasu dla siebie.

Tylko wciąż nie mam z kim rozmawiać. Mąż pracuje tyle ile się da, nadgodziny, Święta, soboty. No i ma swoich kolegów, piwo po pracy… Właściwie tylko w niedzielę jest w domu. Ale wszystko jest w porządku. Wszystko jest dobrze. Starcza na wszystko. Nawet na nowe ciuchy, następne buty. Tylko wciąż jestem sama.

Po roku pojechaliśmy do Polski na wakacje. Patrzyłam na moje koleżanki, które żyły tak jak ja kiedyś. Dzieci podrzucają do babci albo ciotki, mogą być same z mężem. Być trochę same z mężem. Pogadać o czymś innym niż ważnych, bieżących sprawach. I o tym, że mam w końcu wyjść z domu. Do ludzi… Być bardziej otwarta.

Tak czasami trudno wyjść do tego nowego świata. Tyle żeby udźwignąć. I ta bariera językowa. Ale najtrudniejszy jest ten brak wsparcia. Mąż, którego nie ma i mówi : poradzisz sobie. I tylko tyle, nic więcej… Przecież wszystko masz, o co Ci chodzi? Wiesz jak jest w Polsce. Tutaj nie musimy się martwić. Nie siedź tyle w domu, wyjdź, zaproś kogoś, porozmawiaj z kimś.

Takie mam wrażenie, że gdy z marszu nie wejdziemy w nowy świat, to zaczynamy się trochę izolować. Dni lecą, a strach jakiś przed tym nowym może być coraz większy i większy. Jakby bezpieczniej być samej. Skupić się na dzieciach, na domu. Być świetną organizatorka codzienności, wyżywać się podczas Świat robiąc wszystko na tip top. Być niezastąpioną w te klocki. Emigracja jest dobrą wymówka aby zostać w swoim małym świecie, bo jest trudna sama w sobie. I dlatego czasami mam wrażenie, że jest łatwiej pójść kobiecie w tą samotność, czy się w nią niejako schować. Jak pod ciepłą i znaną kolderką.

Gdy przyjeżdżamy tutaj i zaczynamy tutaj żyć to dowiadujemy się o sobie wiele nowego. Tak mało czasami siebie znałyśmy. I okazuje się, że tak wiele nas również hamuje, tak wiele w nas lęków. A emigracja to wszystko jeszcze bardziej wzmaga i uwypukla. Aż trudno patrzeć…

Tak czasami trudno aby w tym wszystkim stanąć od nowa na nogach i zawalczyć o siebie. Nie o dzieci, nie o męża. Tak poprostu o siebie. Znaleźć siłę aby kompletnie, czasami, zmienić swój stary sposób widzenia świata, bo on, okazuje się, nie sprawdza się w nowych warunkach, kompletnie nowych. W tym innym kraju.

Do samotności, do tego wycofania się i życia w swoim małym światku tylko, można przywyknąć, przyzwyczaić się, oswoić, a to jest niebezpieczeństwo, bo to później może nam dać gorycz. Po latach.  Ta gorycz to będzie to niewykorzystanie szansy na to aby coś innego wziąć, bądź tego, że tyle czasu zostało stracone… A po wierzchu przecież wszystko tak dobrze wyglądało.

Zbudować świat od nowa. Warto zrobić to dla siebie. Może i powoli. Może i mozolnie. Inaczej będziemy żyły tylko dla rodziny. Niektórzy tak robią. Czy aby napewno nam to wystarczy? Tak wiem, to takie ważne, słyszałam już tyle razy, że dzieci to całe moje życie…

Czy aby napewno to Ci wystarczy? Czy może wyciągnąć rękę po więcej…