Ludzie mi zazdroszczą, bo mieszkam zagranicą… Londyn…

 

Jasne, że mi zazdroszczą. Wcale im się nie dziwię. Też bym zazdrościła, gdybym mieszkała w Polsce. No, bo w końcu jest czego! Przecież zagranica jest lepsza. No i ja, dzięki temu, jestem lepsza od innych, no nie? W końcu zarabiam lepsze pieniądze. Na przykład! Plus oczywiście cała reszta dobrodziejstwa…

Pieniądze zagraniczne na przykład lepiej trzymają kolor. Wiem co mówię, bo zdarzyło mi się nie raz funty brytyjskie prać w pralce i potem wyglądały nawet lepiej niż przedtem. Taka mała rzecz, a cieszy!

Jak wiadomo mieszkałam w Londynie i długi czas pracowałam w centrum tej fantastycznej metropolii. Tutaj wszędzie można dojść na piechotę, pomimo, że autobusy czerwone, piętrowe jadą jeden za drugim, bo w centrum nie ma prawie miejsca na samochody i to jest taaakie piękne. Korek non-stop. Człowiek jest zdrowszy w Londynie. Musi dużo chodzić, bo inaczej by nie dotarł nigdzie na czas. Oczywiście jest metro. A jakże, przed wejściem trzeba się rozebrać, tak dobrze grzeją klimatyzatory, no i ludzie, a po wyjściu trzeba się ubrać. Dlatego jak grypa tutaj szaleje to kosi konkretną cześć populacji produkcyjnej. Ze względu między innymi na to, że się tutaj człowiek transportuje ciasno dość, to i wirusy z łatwością znajdują nowe ofiary, hop hop skacząc w tempie ekspresowym patrz Snapchat. W autobusach też jest bardzo kameralnie i następuje pełna wymiana narodowościowa, i co za tym idzie zapachy dobrze wysmażonego czosnku na maśle ghee mieszają się ze znajomymi woniami pierogów z kapustą i grzybami plus Chanel no 5 na dokładkę, no w końcu żyjemy w jednej z najbogatszych stolic. Różnorodność musi być!

No i jak się pracuje w centrum, to zawsze ma się szansę podziwiać zabytki w drodze do pracy, Big Ben, Westminster Abbey, Buckingham Palace. Zawsze można wybrać tak trasę do pracy aby popatrzeć na inny motyw Londynu popularny na pocztówkach. Ja pracowałam przez czas jakiś w okolicy Oxford Street, najlepszej ulicy handlowej, zakupy codziennie robiłam, no bo przecież jak już byłam tam, to jak czegoś nie kupić. Oxford Street ma to do siebie, że zawsze się znajdzie jakiś Sale, a ulica dłuuuga…. Pieniądze to przecież nie problem jak się mieszka zagranicą. One przecież leżą na ulicy. No i nie można kupić za dużo. Co to znaczy za dużo? Londyn wyznacza trendy miodowe, co sezon coś innego jest w modzie. Jak się tutaj mieszka to trzeba być na czasie! Z butem, torebką czy innym ciuchem.

Poza tym tutaj się prawie nie mieszka w domu. W domu się tylko sypia. Czasami. Przecież Londyn jest miastem, które nigdy nie śpi… Zawsze jest gdzie iść i kogoś spotkać kto też ma problem ze snem 😉 pewnie od przestymulowania metropolią. W za dużych dawkach…

Taaak…. Witam w mojej bajce. Takie piękne opakowanie ma ta bajka, kolorowe, błyszczące, aż się ręce wyciągają i oczy robią duuuże… Kusi oczy ta fatamorgana….

Ale proza życia wygląda zupełnie inaczej. Szkoda, że Ci co zazdroszczą widzą tylko papierek z wierzchu. Ale przecież tak też można, no przecież nie da rady zabronić ludziom zazdrościć???

Mamy wolność widzenia świata 😉

Teraz mały „twist” jak mawia Jamie Oliver. Co ja lubię w Londynie. Uchylę rąbka. Muszę przyznać, że największą słabość mam do spacerów po Londynie w porze bardzo rannej, a dokładnie latem bladym świtem. To znaczy miałam, jak tam wciąż mieszkałam. Wtedy Londyn ma swój niezaprzeczalny smaczek… Kiedy jest cisza i tylko pojedyncze osoby przemykają uliczkami… To jest chyba to co lubię najbardziej w Londynie. Świt. Kiedy to miasto wciąż śpi… Jednym okiem…