Od czego my Polacy uciekamy na emigrację?

Głupie pytanie prawda? Od gorzej do lepiej uciekamy. A jakby jeszcze ktoś zapomniał, to Polacy emigrują za pieniądzem. Może tylko jak już jesteśmy na tej emigracji i popatrzymy za siebie, to nagle przyjdzie takie olśnienie, że to jednak nie tylko o pieniądze chodzi. Chodzić może o dużo więcej…

Nie mówię, że nie chodzi o pieniądze. Bo one tu grają jedną z głównych ról. Często. Ale ja myślę, że zawsze jest jakiś pakiet. Coś na dokładkę. I to może być ważne. Bo tego może być sporo. I sęk w tym, że od tego nie da się uciec.

Każdy z nas od czegoś ucieka, albo coś chowa głęboko pod dywan. Wyjazd na emigrację jest dobrym rozwiązaniem, bo tnie pewne rzeczy jak nożem. Konkretnie. Jesteśmy daleko i koniec i kropka.

Jesteśmy daleko od tego „dziadostwa”. Wszechogarniajacego i na każdym kroku. Tego wiecznego jadu, który się sączy zawsze skądś mniej lub bardziej. Też zazdrości i zawiści wokół, która zdarzała się, i która wciąż się zdarza. Często zupełnie bezinteresownie. Tego, że głupio się przyznać, że jakoś się układa. Głupio się uśmiechnąć i tak iść ulicami. Bo ludzie stwierdzą, że wariat. Albo nietutejszy. Głupio się cieszyć. Bo generalnie nie ma być dobrze. Coś ma szwankować. My nie potrafimy się cieszyć długoterminowo, tylko czasami, troszkę. Jakbyśmy się bali, jakby na to trzeba było zasłużyć. Tak trudno wziąć nam głęboki wdech i potem oddech. Tak po prostu.

Jest od czego uciekać. Sporo. Każdy ma coś innego pewnie. Pewnie sporo da się dołożyć do listy. I odcinamy to wyjeżdżając. I czujemy jakąś ulgę na początku. Tym bardziej, że w nowym miejscu jest inaczej. Ludzie inni, kolorowo, nikt nie gada o polityce, zamiast gada się o pogodzie, gdzie pojechać na wakacje i, że weekend i luz blues. I zamiast codziennego słowa „dziadostwo” jest „dzień dobry” z uśmiechem w jakimkolwiek języku. Nie polskim oczywiście 😉

A potem jest taki „myk”. I wszystko co odcielismy wraca. Czy nam się odbija czkawką i wskakujemy w to jak w stare buty i sami sączymy jad, czy skręca nas z zazdrości czy inne takie tam, albo okazuje się, że takich ludzi mamy wokół, gdzie się nie obrócimy, natykamy się na to od czego uciekliśmy. I wcale nie trzeba jechać do Polski na wakacje. Wszystko przyjechało z nami, tylko zanim się rozpakowało i przeciągnęło, to minęło trochę czasu. Ale jest w pełnej gotowości aby się przypomnieć.

Przecież jest jedna prawda. Skąd Jestem? Z TEGO kraju. Po prostu. Wraz z całym TEGO dobrodziejstwem inwentarza. I tego się nie da zmienić, wymazać, odciąć, zapomnieć czy wyprzeć. To zawsze wróci. Bo to Moje też. I spojrzy nam w oczy.

Bo stamtąd jestem.

I tam jest tak i tak. Tam jest pięknie i tam są rodzice, wspomnienia i morze i jeziora i pierwsze miłości i wierzby płaczące i mnóstwo fantastycznych ludzi, i tam jest też to „dziadostwo”. Nie ma jednego bez drugiego. Czarne i białe. I dopóki tego nie zaakceptujemy, będzie to nas centralnie gryźć w dupę. Wszędzie.

W opcji „zaakceptowane” jest jednak przyszłość. Bo jak może kiedyś wrócimy, to może tak się stać, że będziemy częścią Zmiany. Bo my już jesteśmy i będziemy inni…