Powrót do Polski z emigracji… Wielkie oczekiwania reemigranta…

Wciąż mówi się, że bardziej trendy jest wyjechać z Polski, niż do niej wrócić. Niektórzy też mówią, że szczególnie teraz nie czas na powrót. Ale ludzie z emigracji wracają. Wracają pełni nadziei, wiary, marzeń i tego, że wreszcie będzie się u siebie i będzie na pewno dobrze. Na pewno lepiej. Niż było, kiedyś tam.

Tęsknimy bardzo. Tęsknimy za rodziną, przyjaciółmi, generalnie za starymi i dobrymi czasami. Ludzka pamięć bywa krótka, nie pamiętamy już czego mieliśmy dość i powodów, które wręcz zmusiły nas do wyjazdu. I ta pamięć tego co było dobre jest tak silna, że często utrudnia nam to aby żyć gdzie indziej. Po prostu żyć. Zaadaptować się. Cieszyć się każdym dniem, tym co fajnego przynosi… Nieważne gdzie żyjemy.

Czas płynie. Polska się zmienia. Ludzie się zmieniają. A my często wciąż wpatrzeni w czas przeszły. Kiedy było inaczej. Lepiej…

Akurat byłam niedawno w Polsce. Przez tydzień. Tylko tydzień ktoś powie. Tak, mi to wystarcza. Żeby zobaczyć, poczuć, porozmawiać, iść na kawę, czy pogadać z kimś znajomym na ulicy, pochodzić po sklepach, iść koniecznie nad morze… Pooddychać i zjeść. Tyle mi wciąż wystarcza. Kiedy mi to przestanie wystarczać, może wrócę? Kiedyś tam?

Ja nie jestem przeciwko powrotom. Kibicuję ludziom, którzy organizują się i wracają. Potem tylko słyszę, że myśleli, że będzie inaczej. Nie wszyscy oczywiście, część z nich nic nie mówi, a część jest poprostu szczęśliwa z powrotem w Polsce. Moim zdaniem niewielka część. Może się jednak mylę?

Dla mnie większość ludzi, którzy decydują się na powrót strasznie Polskę gloryfikuje i ma wielkie oczekiwania. W sumie im się wydaje, że wszyscy i wszystko czeka właśnie na nich z otwartymi ramionami. Tak rodzina może i czeka. I to jest to najważniejsze. A znajomi, przyjaciele, kto to wie jak będzie… Te góry, lasy, jeziora w Polsce są takie wyjątkowe i też czekają… Moim zdaniem wszędzie są góry, lasy, jeziora, może mniej wyjątkowe, zgodzę się, tylko mieć chęci i tam też można pooddychać i być w zachwycie przyrodą. No i to bezpieczeństwo w Polsce, bo w innych krajach jest niebezpiecznie. Serio? Ja tam czuję się bezpieczniej zagranicą, samochody jeżdżą wolniej i rozsądniej, rowerzyści też. W Polsce już też dziecka nie puszcza się samopas do szkoły, kiedy nie ma nastu lat. Ja chodziłam do szkoły sama w wieku lat 8, ale to było naprawdę dawno temu… To tylko garść przykładów, do czego się chce wrócić. Chociaż zapomina się, że to już inne…

No i wraca się do siebie, do swojego kraju. Tak. Tylko trzeba się w tym u siebie jeszcze zadomowić. Bo trochę czasu minęło. Nasze dzieci, im są mniejsze, tym szybciej się zadomowią. A my? Kto to wie?

Według mnie powrót do Polski to jest nowy początek. Wszystko trzeba zacząć właściwie od zera, ok może przesadzam, prawie od zera 😉 Być może nawet znaleźć nowych znajomych i przyjaciół. Bo nie tylko oni się zmienili, my też. Nie zapominajmy, że my się zmieniliśmy. Bardziej niż nam się wydaje. Starzy znajomi i przyjaciele są świetni na tydzień czy dłużej kiedy my na urlopie z kasą na zbytki, to to wczasy w końcu, a czy będą tacy świetni też na codzień? Nie wiem czy ktoś o tym myśli wracając. Że to nie jest tak jak wskoczyć z powrotem w stare, kochane, ciepłe bambosze. Nie. Tam będą czekały nowe kapcie. A nowe kapcie trzeba rozchodzić…

Ja wiem, że gdy wrócę to przyjdzie mi się na powrót uczyć mojego własnego, osobistego kraju. I nie oczekuję też otwartych ramion zbyt wielu, przestałam już uprawiać myślenie życzeniowe, bo potem guzy większe się zbiera. Będzie jak będzie i zakładam, że raczej będzie pod górkę niż z górki… Co jest najzupełniej w porządku. Jeżeli zdecyduję się wrócić…

Nawet stworzono nowy sort człowieka, który wraca z emigracji : reemigrant… Proszę jak ładnie, o wszystkim się myśli 😉