Przyjaciel na emigracji. „Boże, strzeż mnie od przyjaciół, z wrogami poradzę sobie sam… „

Ile razy się nacieliśmy? Trudno zliczyć… Czy Polak Polakowi świnią, a może to my jesteśmy naiwni i wybieramy niewłaściwych ludzi… Czy przyjaźń na emigracji istnieje?

Przyjaciele potrafią najboleśniej zranić. Przyjaciele potrafią złamać nam serce. Czasami sobie myślę, że trudniej jest gdy tracimy przyjaciela/przyjaciółkę niż chłopaka, narzeczonego, męża. Myślę, że szczególnie my kobiety dzielimy się prawie wszystkim z przyjaciółką, i jeżeli ona nie sprosta temu to jest jakby ktoś nam wsadził nóż w plecy, bo ona wie o nas prawie wszystko…

A prawda jest taka, że wyjeżdżając z Polski i osiedlając się w nowym i nieznanym kraju wtedy przyjaciół potrzebujemy najbardziej. I właśnie wtedy oni najbardziej nas zawodzą. Czy najłatwiej nas w tym czasie czasie zranić, bo jesteśmy najsłabsi, bo bądźmy szczerzy, bo najbardziej ich wtedy potrzebujemy.  Kiedy zaczynamy nowe życie w innym kraju jest trudno przez pierwszy rok. Bardzo trudno. Wszystko jest inaczej, wszystko nieznane, wszystkiego trzeba się uczyć od podstaw, nie jest łatwo się ot tak zaadoptować. I wtedy potrzebujemy przyjaciół. Problem z tymi, którzy pozostali w Polsce jest taki, że oni jednak nie do końca rozumieją to o czym my mówimy, oni zostali i żyją w zupełnie innej rzeczywistości. Dlatego szukamy kogoś tutaj i, bywa, że jesteśmy zdesperowani, wybieramy niewłaściwych ludzi i się nacinamy i to nawet bardzo. Tak bardzo chcemy komuś zaufać, oprzeć się na kimś kto jakby dzieli to samo co my w tej chwili bądź już przez to przeszedł. Kto zrozumie, wesprze i czasami wręcz podniesie nas, gdy wszystko zdaje się nas przerastać.

I często okazuje się niestety, że Ci przyjaciele są fałszywi. Zawodzą nas, a i bywa jeszcze, że i na dokładkę już dawno nie grali z nami w otwarte karty, wykorzystywali nas, a za naszymi plecami robili kręcią robotę. Jeżeli mamy szczęście to wycofujemy się szybko, ale bywa, że jest już za późno i wtedy można tylko lizać rany.

Ja nie wiem jak to jest, ale zazwyczaj słyszę, a i sama tego doświadczyłam, że właśnie nasi Polscy nowi przyjaciele tutaj na emigracji są najgorsi. Jeżeli zaprzyjaźnimy się z kimś z innej narodowości to zazwyczaj można na nim polegać. Jak to jest, że my sami to sobie robimy? Polski przyjaciel potrafi być dwulicowy, bezinteresownie zawistny, czasami wręcz perfidny w tym co robi za naszymi plecami wykorzystując to wszystko czym podzieliliśmy się z nim w zaufaniu…

Ja wierzę jednak, że warto jest szukać prawdziwego przyjaciela. Pomimo wszystko. Tylko trzeba być bardziej ostrożnym…