„Po kilku latach… poza Polską jest bardzo trudno wrócić, człowiek ma podcięte korzenie i potrzebuje czasu, żeby ponownie je zapuścić …”

Temat powrotu do Polski wraca jak bumerang. Nie wiem tak naprawdę czy media to kreują, czy rzeczywiście jest czas i fala powrotów. Sęk w tym, że jest mnóstwo spekulacji, pomysłów, wymysłów, poglądów i moich ukochanych „złotych myśli”, jak ta powyższa 😉 z którą się nie zgadzam…

Po pierwsze czy trudno jest wrócić do Polski? Myślę, że wszyscy z nas chcieliby wrócić. Tylko na własnych zasadach. A to już problematyczne. Mamy oczekiwania. Jak zawsze zresztą. I wtedy jest trudno. Gdybyśmy byli realistami, a nie marzycielami, wtedy pewnie byłoby łatwiej. Zobaczyć, że w Polsce bywa specyficznie. Zawsze było. Tylko myśmy już odwykli. Zapomnieli. Żyjemy wspomnieniami i tesknotami i tym, że wystarczy wrócić i ułoży się wszystko co się nie układa też w nas samych.

Ktoś gdzieś napisał i trafnie moim zdaniem, że „powrót do Polski z emigracji jest następną emigracją”. I to dokładnie tak jest. Wchodzimy po powrocie w kolejny proces aby się przystosować i zaadaptować. Przecież to zmiana. Każda zmiana niesie z sobą wyzwania. Każda zmiana niesie z sobą ryzyko. Ryzyko rozczarowania też. Bo przecież mamy plany. Bo jak to bez planu? Przecież się nie da… Wszystko poukładane. Tylko potem rzeczywistość się nie chce nagiąć do nas i tego co sobie wymyślismy. I cały plan się wali na łeb. Nasz własny osobisty.

Czy niektórym się udaje, wrócić i łatwo wskoczyć w polską rzeczywistość? Tak. Niektórym się po prostu udaje. Mają szczęście czy taki Los. Wszystko się układa i jest dobrze. Mieli plan, plan zrealizowany. Bardzo to rzadkie myślę, ale bywa. Niektórym się układa, bo chcieli wrócić i bez znaczenia dla nich było jak będzie. Nawet jak będzie pod górkę. To nie było dla nich ważne. Oni nie potrafili żyć nigdzie poza Polską. I teraz są szczęśliwi. No i w tej grupie, której się udało są Ci, którym się wcale nie udało. Bo wszystko jest nie tak. Ale oni będą w żywe oczy twierdzić jest pięknie. I, że nigdy nie było lepiej niż po powrocie. I przenigdy się nie przyznają do porażki. Bo to by było za dużo. Statystyk nie znam 😉 myślę, że trudno o dobrą statystykę, jak niektórzy będą ściemniać.

No i wracam do korzeni. I do ich podcinania przez nas, przez kogoś, przez coś… Nie wiem co autor mojego tytułu miał na myśli. Mogę zgadywać. Nad tymi korzeniami się zastanawiałam wczoraj. Czy można je podciąć, odciąć, wykarczować? I dotarło do mnie, że nie. One są. One będą. Mam Mamę i Tatę. Urodziłam się w Polsce. Tam chodziłam do szkoły. Mam taką a nie inna rodzinę itd. Tego nie można wygumkować, to nie zniknie. Nieważne co i jak. To jest zapisane we we mnie. To mój kod DNA. Tak niektórzy mówią. Nie można wziąć kawałka i wsadzić inny. Może komuś się wydaje, że można. Ale to iluzja… Kiepskie science – fiction, bo wszystkie badania wskazują, że mamy to co mamy. Jest zapisane w nas. I kropka.

Dla mnie nie ma podciętych korzeni. Analogia do drzewa nie działa w przypadku ludzi. Korzenie siedzą. Mocno. Gdziekolwiek nie pojadę, cokolwiek się nie stanie. I nie można na nikogo zwalić, że ktoś nam coś pomajstrował przy korzeniach… Sorry 😉

I co by napisać na koniec?

Życzę dobrych powrotów wracającym.