Samotna emigracja…

Właściwie trudno mi o tym pisać. Myślę, że mam mocno inne podejście na temat samotności. Ale spróbuję. Po 20 latach, w sumie niedawno, skończyła się przyjaźń mojego życia. Myślami, że to będzie koniec świata. I był to koniec świata. I przeżyłam. Wstałam. Bolało. Nikt mi tego nie wypełnił i już nie wypełni. Chyba za dużo mam lat 😉 Myślę też, że gdybym została w Polsce to ta przyjaźń mojego życia by przetrwała. A tak odległość, czas, i zmiany, o których nie potrafiłysmy rozmawiać i starać się zrozumieć na odległość właśnie, zrobiły swoje…

Tyle się mówi o samotnej emigracji. Nie dotyczy to tylko przyjaciół. To idzie dużo szerzej. Tutaj chodzi o rodzinę, o miejsca, o jedzenie, o zapachy. Właściwie o wszystko. Bo wszystko jest inne. Wszystko co przytargalismy nawet ze sobą, musimy wsadzić w nowy obrazek. Tam przyciąć, tu podciąć, tam dokleić i coś nawet domalowac, albo zamalować, kiedy nie ma innego wyjścia …

Kiedyś pisałam, że zmieniamy się tutaj. Jeżeli sobie pozwolimy oczywiście. Stajemy się silniejsze, bardziej pewne siebie, mniej pokorne. I oczywiście twardsze. Zaczynamy inaczej się ubierać, patrzymy inaczej wokół, zmieniamy zdanie na wiele tematów… I z tym wszystkim przyjeżdżamy do Polski na wizytę, wakacje, co kto woli… I wprawiamy wszystkich w większe osłupienie. Bo czy to my, czy aż tak nam się poprzewracalo w głowie od nadmiaru, no bo raczej nie od niedoboru – chociaż ja myślę, że niedobór też ważny 😉 ….. (i tutaj każdy sobie może wstawić co chce, z tego co usłyszał i rozmaitość sądów i etykietek sięga nieskończoności). I już mamy mniej sympatii otoczenia i mniej dobrych znajomych, czy nawet rodzina z nami nie tak ochoczo już rozmawia i wspiera…

Więc ta samotna emigracja ma parę twarzy… Tęsknimy zawsze za starym jednak. Za bezpiecznym i znanym. Nawet jak mówimy, że nie. Wciąż okruchy wracają w snach, maglinach na jawie, oczekiwaniach, gdy jesteśmy w Polsce na chwilę, czy w stałej czujności i obecności na Facebook, na przykład.

Nawet ja, dla której samotność jest normą. Tak mam. Nawet ja pozostaję, jednak, często w tym rozdarciu. Gdy widzę znajome twarze na ulicy, które nie są znajomymi twarzami, gdy słyszę za plecami głos mojej mamy stojąc w pociągu i patrząc na angielską mgłę, gdy budzę się i nie wiem gdzie jestem. A jak już wiem, to nagle zaczynam się zastanawiać gdzie wolałabym być i za czym naprawdę tęsknię. Za czym??? Często sama nie wiem…

I tak pewnie zostanie.

Ciekawe co będzie gdy wrócę. Jeżeli wrócę…

Ps. Są ludzie, dla których nawet mrówka przyjacielem, może warto to rozważyć 😉